බණ්ඩාරනායක විද්‍යාලයේ 13-M පංතියට ගුරුතුමා තව ම පැමිණ නැත. එක්වරම උස්ව නැඟුණු මිතුරු සිනාවක හඬින් මගේ අවධානය බිඳෙයි. කියවමින් සිටි සඟරාව අතරින් හිස මෑත් කොට හාත්පස බලමි. පොකුණ මැද වන, වැළපෙන විලෝ තුරු මුදුන්, පංතියේ කෙටි තාප්පයට ඉහළින් පෙනෙයි. මිතුරු සමූහයන් තැන තැන විවිධ සාමීචිවලය. ඒ අතර, සංජීවියා නිවීහැනහිල්ලේ සිතුවමක් අඳින්නට පටන්ගෙනය. මධුරංගයාද, මහින්දයාද ඒ අසල ගැවසෙති. ඒ සිත්තර තුන් කට්ටුව එදා සිට එහෙමය. ඔවුනට යාබද අසුනක හිඳ පොතක අග පිටුවේ නිහඬවම යමක් කුරුටුගාමින් සිටින්නේ ඔහුය. ලක්ශාන්තයාය. කුරුටුව නිසැකවම කවියක් විය යුතුය.
හතලිස් අැඳිරිය අතරින් මැවෙන්නේ විසි වසක් ඉපැරණි මිතු සිතුවම්ය. ඒ ස්මරණ සිතුවම් අතරින් මම අැවිද එමි. නවතිමි.
